Zo tegen het einde van het jaar is er altijd weer de vraag: hoe gaat 2012 de geschiedenis in? Als het jaar van de wederopstanding van de PvdA, van de fatale val van prins Friso of dat van de definitieve ontmanteling van de wielersport? In ieder geval hebben de Maya’s geen gelijk gekregen, want u en ik zijn er nog. De wereld is niet vergaan, hoewel ik soms het idee heb dat dit wel aanstaande is. Want wat een pessimisme hangt er tegenwoordig om ons heen. Als iets mij is opgevallen, is het wel ons vermogen om somber en neerslachtig te zijn omdat…? Omdat het leven anno 2012 zo uitzichtloos is?
Oké, een aantal mensen heeft nu minder te besteden en ja, 7% van de beroepsbevolking heeft geen betaalde baan en ja, enkele mensen – niet heel veel hoor – zijn dit jaar slechts 1 of 2 keer op vakantie gegaan, in plaats van 5 of 6 keer. Maar is dat nou reden om bij de pakken neer te zitten? Om alsmaar te zeggen – en dat door de media te laten rondzingen – dat het leven onder deze omstandigheden wel erg zwaar is?
Ik hoop vurig op een omwenteling in 2013; op meer optimisme. Want die crisis bestaat wel, maar ook omdat we ons deze aan hebben laten praten. In onze 21e-eeuwse zoektocht naar authenticiteit vergeten we vooral naar onszelf te kijken en te luisteren. Wie wij zijn, bepalen wij niet langer meer – lijkt het, maar de media. Zij vertellen het ons, zij zeggen ook hoe wij (moeten) denken en hoe wij (moeten) leven. Terwijl de media zelf leven bij de waan van de dag. Bij het nieuws, bij alles wat afwijkt van de ‘standaard’ en bij voorkeur negatief is: een frauderende hoogleraar, een corrupte corporatiedirecteur of een aanstootgevende kickbokser.
Laten wij in 2013 zelf de geschiedenis bepalen en niet de media of het nieuws. Laten we van 2013 een jaar maken van levenslust, zelfvertrouwen en dromen.