Als de Miljoenennota iets duidelijk maakt, is het dat ondernemers er het komende jaar alleen voor staan. Hulp van de overheid komt er niet; die is vooral bezig met bezuinigen. Is dat erg? Nee, zolang ondernemers doen waar ze goed in zijn: ondernemen. Maar is de huidige generatie zelfstandigen daar wel zo goed in? Of zijn we het verleerd, door jaren van rijkdom en weelde?
In mijn omgeving valt vooral het gejammer en geklaag over de crisis op. Overwegend van ondernemers die zijn blijven steken in hun oude denken en weinig anders doen dan wachten tot de regenbui voorbij is. Alsof ondernemen daarom draait: wachten en hopen op betere tijden. In mijn beleving kies je voor zelfstandigheid omdat je kansen ziet en deze wilt realiseren. Omdat je een talent hebt en dat wilt ontwikkelen. Omdat je ideeën hebt en daarin gelooft.
Ik kom er steeds meer achter dat ondernemen in je zit. Je kunt het nauwelijks leren, tenzij je er al op jonge leeftijd mee begint. Dus willen we ons land ‘ondernemender’ maken – en dat is volgens de miljoenennota het geval – dan is dit bij uitstek een taak voor het onderwijs. Met drie kinderen op de middelbare school ervaar ik echter dagelijks hoe allesbehalve zelfstandig ‘onze toekomst’ wordt voorbereid op ondernemen. Mijn kids leren de meest onzinnige weetjes, die al in mijn tijd als overbodig werden gekwalificeerd. In die zin lijkt weinig tot niets veranderd in 30 jaar. Ook in de manier van sanctioneren. Zo moest mijn jongste zoon onlangs dertig strafregels opschrijven! Diezelfde zoon gaat inmiddels met tegenzin naar school en telt de dagen af tot hij een punt mag zetten achter zijn leerperiode. Hopelijk komt hij er snel achter dat zijn toekomst niet afhangt van de scheikundige formule van fotosynthese maar van zijn unieke vaardigheden, zijn wilskracht en het vermogen zich te onderscheiden. En als de overheid hem daarbij niet helpt, doet papa het toch gewoon?