Ik werd er kort na de zomer op geattendeerd: een You Tube-filmpje waarin een soort van Jezus-figuur willekeurige voorbijgangers in een winkelstraat gratis knuffels aanbood. Het maakte diepe indruk. Ik vond het kwetsbaar, oprecht, gelijkwaardig en verzoenend en stuurde het door naar mijn dochter, van wie ik hoopte dat ze met dezelfde rode oogjes de free hug-campaign zou ondergaan. Dat gebeurde.
En terecht, want het gebaar is even simpel als krachtig; bovendien getuigt het van moed, het is namelijk best eng om willekeurige vreemden zomaar even te knuffelen. Ik spreek nu uit ervaring, want nog geen maand nadat ik de Free Hug had ontdekt (ik ben een laat-bloeier, want deze sociale beweging bestaat al sinds 2004) liep ik met mijn dochter in de Utrechtse binnenstad twee meiden tegen het lijf die – toeval bestaat niet – met een bord boven hun hoofd mij een free hug aanboden. Op de omhelzing van het blonde meisje kon ik bij wijze van spreken niet wachten, maar bij die andere …deed ik toch eerst een kleine stap terug. Niets menselijkers dan een 50-jarige man op retour!
Maar toen ik eenmaal mijn reserves op zij had gezet, ervoer ik juist bij haar de werkelijke kracht van deze geste. Haar omarming voelde als een warme, hartelijke wens voor een heerlijke ochtend! Ik bedankte haar en ik moet u zeggen: mijn dag kon niet meer kapot.
Enthousiast geworden door de free hug en vooral door de speciale (zeggings)kracht ervan, begon ik vorige maand mijn vrienden en kennissen spontaan gratis te omarmen. Vervolgens testte ik enkele bevriende werkrelaties en collega’s. En toen ook dat eenmaal goed ging, deed ik het ook met cursisten, geinterviewden en klanten. Een bizarre ervaring, met een weergaloos effect! Gesloten monden zijn in de afgelopen vier weken spontaan open gegaan,
verdedigende stellingen zijn achteloos verlaten en passiviteit om mij heen is omgeslagen in energie en optimisme!
Daarom heb ik mijn bord nu klaar. Wie wil er nog gratis geknuffeld worden in 2011?