Is het mijn leeftijd – ik ben 53? Of komt het omdat ik altijd al lid ben geweest van de ‘late majority’, de categorie mensen die relatief laat tot verandering overgaat? Wat het ook is, social media en ik gaan niet samen.
Daarom heb ik geen Facebookaccount, word ik door slechts 12 mensen op Twitter gevolgd en behoor ik met 256 connecties op LinkedIn ongetwijfeld tot de “losers”.
Deze geringe inzet en interesse voor Social Media verbaast mij niets; mijn omgeving echter des te meer. ‘Als communicator en ondernemer sta je midden in de samenleving. Dan moet je toch zichtbaar zijn en je mening geven over van alles?’ Dat laatste doe ik wel, maar bij voorkeur in een café of restaurant. En niet aan iedereen, maar gewoon aan een vriend(in), broer of collega. Dat dit soort gedrag door sommigen als ‘asociaal’ wordt bestempeld, nam ik tot voor kort voor kennisgeving aan.
De laatste tijd neemt de (sociale) druk om actief te zijn op Facebook, Twitter, You Tube et cetera echter stevig toe. Menig goeroe – of zij die denken dit te zijn – beweert nu zelfs dat bedrijven zonder social media geen kans hebben om te overleven. Een absurde stelling, lijkt mij. Maar zolang je deze maar actief blijft rondtwitteren gaan mensen er vanzelf in geloven.
En precies daar wringt de schoen. Als social media iets doen, is het hypes creëren. Neem de Ice Bucket Challenge, een creatief initiatief dat aandacht vraagt voor de spierziekte ALS. In no time groeide dit ijsbad uit tot een wereldhit op Facebook en You Tube en werd iedereen door de nominatiestrategie welhaast verplicht dit te ondergaan. Ook ik ontving de challenge en heb nog dezelfde dag voor de camera een emmer ijskoud water over mij heen gegooid. Omdat ik van een lolletje houd, maar ook omdat ik mij bewust ben van het publieke karakter van deze actie. Ik wist dat politiek correct gedrag van mij werd verwacht. Of misschien zelfs: geëist.
Dat doen social media dus. U begrijpt, ik houd graag nog even afstand.