Wat hebben Erik Staal (Vestia), Jos van Rey (Roermond) en Ton Hooijmaijers (Noord-Holland) gemeen? Ze werden in de afgelopen jaren schatrijk met allerlei dubieuze praktijken. Omdat ze in een positie waren dit ongebreideld lang en zonder controle te kunnen uitvoeren, kwam het geld met bakken tegelijk binnen. Helaas voor hen zat er geen grens aan hun ‘verlangen naar meer’ en liepen ze uiteindelijk tegen de lamp.
Komen fraudeurs alleen in de ‘beste’ families voor? In een omgeving van witte boorden, macht en prestige? Nee, het verlangen naar meer is helaas diep geworteld in onze samenleving. Denk aan de zwartklusser of de medewerker die nietmachines en postzegels mee naar huis neemt.
Een nieuw fenomeen deed vorige maand zijn intrede met strafpleiter Peter Plasman in de hoofdrol. Zijn cliënt, (banket)bakker Arnold van den Hurk, nam deel aan het tv-spel Miljoenenjacht. Hij drukte op de rode knop en gaf daarmee aan niet verder te willen spelen en akkoord te zijn met het bedrag van 125.000 euro. Even later bleek dat hij door deze handeling een koffer met 5 miljoen door zijn vingers had laten glippen. Dus, beweert Plasman nu, heeft de banketbakker onder grote druk per ongeluk de rode knop aangeraakt. Hij eist van producent Endemol alsnog 5 miljoen euro.
Stel dat de (banket)bakker straks aan het langste eind trekt, hoe leg ik dit uit aan mijn kinderen? Nu leer ik hen verantwoordelijk te zijn voor hun daden, ook als ze iets ‘per ongeluk’ doen. Ik vermoed dat Van den Hurk blij en tevreden was met die 125.000 euro, maar dat de advocaat in hem een ideaal slachtoffer zag voor zijn persoonlijke verlangen naar meer.
Waarom altijd meer? Laten we in 2014 eens tevreden zijn met hetzelfde. Of is dit een Kerstillusie?