Tranen met tuiten, echt. Ik kon mijn ogen in de nacht van 9 november domweg niet geloven, zag ik nou net dat die halve idioot President van Amerika was geworden? Hij … de opvolger van Obama? Te gek voor woorden.
Inmiddels is het zes maanden later. Trump is niet te gek, maar de gek van het Witte Huis, de president die nooit verkozen had mogen woorden. Er gaat geen dag voorbij of er is wel een schandaal rondom hem. Altijd dankzij Trump, nooit ondanks. Een President die live twittert als er over hem gesproken wordt op tv…, wie verzint zoiets?
Pro-Europa
Toch sla ik inmiddels wat rustiger dit schouwspel gade. Mijn grootste zorg nadat deze man in november was verkozen, was het na-ijl effect op vergelijkbare types. Zoals Wilders, Le Pen, Hofer. Maar zie, in de afgelopen maanden is er opeens een opvallend bewustzijn in vooral Europa ontstaan. Dat begon eerst in Oostenrijk waar de gedoodverfde populist Hofer tot verrassing van iedereen, zijn meerdere moest erkennen in de linksere Van der Bellen. En toen kwamen de Nederlandse parlements verkiezingen, waar niet de PVV – als onderbuikgevoelenspartij – de grootste werd, maar de VVD, samen met het CDA en D66: allemaal beschaafde, pro-Europese partijen. Vervolgens Frankrijk waar Macron met zijn “En Marche” de Franse equivalent van Wilders (Le Pen)van de baan veegde met een eclatante, – wederom – pro-Europese victorie. En vorige week was daar plotseling de niet-verwachte nederlaag van de Engelse May, de premier die Brexit vorm wilde geven.
Ratio vs onderbuik
Als je deze ontwikkelingen – en zo zijn er nog wel een aantal op te noemen – op een rij zet, dan lijkt het alsof common sense weer in het zadel zit. De onderbuik heeft plaatsgemaakt voor het verstand. Europa lijkt zich te herenigen. En dat allemaal dankzij …. Trump. De theorie om zo af en toe een populist aan het roer te zetten, zodat de bevolking met eigen ogen kan zien en in hun buik kan ervaren, waar dat toe leidt, is nog niet zo’n verkeerde. Tuurlijk, dat de politiek merkbare steken laat vallen en elkaar vaak de bal onderling toespeelt in het verdelen van het pluche, klopt ongetwijfeld. Ik vrees echter dat dit overal in de samenleving gebeurt. Maar dat we als gevolg daarvan de macht dus maar geven aan mensen die niet weten hoe ze een natie moeten leiden en die bijvoorbeeld de klimaatverandering domweg ontkennen omdat we in de afgelopen winter twee keer sneeuw hebben gehad, mag niet en kan niet. Daar is de wereld ons te dierbaar voor. Ik hoop dat iedereen – dus ook zij die hun onderbuik volgen, dat inmiddels realiseren. Dan zijn die tranen in november niet voor niets geweest. Of achteraf misschien wel van het lachen… .